കാക്കനാടന്റെ സ്നേഹം !

നിന്റെ എഴുത്തും ഇടതൂര്‍ന്ന
സ്നേഹവും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ രാപ്പകലുകളും ..
ഇന്നതെനിക്ക് അടുത്ത് നീ ദൂരെ
ഏതോ നോക്കത്താ മായാലോകം
നിന്നെ മാടിവിളിച്ചുവോ?
നിന്നെ വിളിക്കാന്‍ ;
ഇനിയെനിക്കാവില്ല , നിന്റെ
വരികള്‍ മറക്കാനും .....!
ഇത്തിരി വര്‍ഷംകൊണ്ടെഴുതിയ
ഒത്തിരി പച്ചിലപടര്‍പ്പുകള്‍
നീയെനിക്കരികില്‍ ,
വിളമ്പിയില്ലേ....!
ആ തണല്‍ ചെടികളില്‍
ഞാന്‍ ഉറങ്ങാം...:
നിന്റെ പഴയ ചിരികളെ വിസ്മരിക്കാം !
ഇനിയെത്ര ചിരാതുകള്‍
ബാക്കിനിര്‍ത്തി നീ
അക്ഷരദീപം തെളിക്കാതെ
ഇനിയെന്റെ സ്മ്രിതികളില്‍
കോറിയിടും നിന്‍ ചെറു കഥകളെ
നീര്‍മിഴിപ്പീലിയില്‍ കരുതിവെക്കാം;
വിഷമില്ലാത്ത നിന്റെ സ്നേഹം
ചിരിതരുന്നൊരു ,ചിന്തിപ്പിക്കുന്നൊരു
നിന്‍ അക്ഷര പൂജകള്‍
ഇനിയുമെനിക്ക് നീ തരാതെ
പോയിനീയെങ്കിലും
നീ മറയുന്നില്ല ; ഈ ലോകം നിന്നെ മറക്കുന്നില്ല !
നിന്റെ തെളിഞ്ഞ സ്നേഹം നിറഞ്ഞു ,
കത്തും നിന്റെ അക്ഷരവിളക്കുകള്‍
ഈ കപട ലോകത്തിനെന്നു വെളിച്ചം !

പറയാന്‍ മടിച്ച പ്രണയം

നീലാകാശത്തിനുകീഴെ പൂമരം
കുടനിവര്‍ത്തുമ്പോള്‍,
നീയെന്‍ മടിയില്‍
കിടന്നെന്‍വിരല്‍ത്തുമ്പില്‍
സ്പര്‍ശിചനേരം
വയലില്‍ നിന്നൊഴുകിവന്ന
ഇളംതെന്നലിനൊപ്പം ഹൃദയവും
 ഒഴുകി  നിന്നില്‍  വീണലിഞ്ഞുവോ?

എപ്പഴും പുഞ്ചിരിക്കാന്‍ 
മടിക്കുന്ന എന്‍  മുഖം
നിന്നെ കാണുമ്പോള്‍ 
മാത്രമെന്തേ  ചിരിക്കുന്നു ?
ആത്മാവിന്‍ ചിറകില്‍ ആരുടെയോ
 തൊട്ടുരുമ്മലും
മന്ത്രധ്വനികളും  പൊഴിയുമ്പോള്‍ 
ഞാന്‍ ഏതോ  മായാലോകത്ത്
നിന്നെ തിരയുന്നുവോ?

 വിളിക്കാതെ  വിളിക്കേട്ടെന്‍
 മനം  നിന്നിലെ  നിന്നില്‍
പതിയെ പറന്നു വരുമ്പോള്‍ ,
ഒരു പുള്ളികുയിലിന്‍
പാട്ടിന്റെ  മാധുര്യം  നീയറിയുന്നുവോ?      

കുടിനീരില്ലാതെ  ഇളംവെയിലില്‍  
വാടിയ  എന്നകപൂക്കള്‍
നീയാം  മഞ്ഞുത്തുള്ളിയില്‍
അഭയമിരിക്കുമ്പോള്‍
നീയറിയുന്നുവോ  എന്റെ  വേദന ?

സൌമ്മ്യയുടെ അമ്മ തനിച്ചാകുമ്പോള്‍

 മകളേ ഉണരുക...

മടിത്തട്ടിലെന്‍ മണി  ദീപമായ് തെളിയുക നീ 

മറക്കല്ലേ മുത്തേ ഈ അമ്മകുരുന്നിനെ

അരികത്തിരിക്കു അമ്മയോട് ചൊല്ലു

  നിന്റെ വിശേഷങ്ങള്‍ 

  അരുതെന്നാല്‍  അമ്മയും വരട്ടെ നിന്റെ കൂടെ!

ഒന്നും ചൊല്ലാതെ  എന്നെ മറന്നു കൊണ്ടെതോ 

തീരമണഞ്ഞ പാവാടക്കാരി 

 പറയരുതോ  നിന്റെ വിശേഷങ്ങള്‍!

    നിന്റെ പുഞ്ചിരി,

 നിറഞ്ഞൊരങ്കണം പാഴിലയാല്‍ സജീവം.

നിന്നെ

മറക്കാന്‍ തുടങ്ങുമീ ലോകം 

നിനക്കേകിയ  സമ്മാനം 

പിന്നെയും  ആവര്‍ത്തിക്കുമ്പോള്‍ 

അച്ചുതണ്ടില്‍ കറങ്ങുമീ

ഭൂമിതന്‍ മടിയില്‍ 

ഭസ്മമാകുന്നു 

പല പുണ്യജന്മം.

ഉയിരറ്റുപോയ എന്റെ ഹൃദയമേ ,

അണയാതെ തെളിയുമീ 

നിന്‍ മൌനമെന്നെ 

തല ചിക്കിനടക്കുന്ന 

ഒരുവളാക്കും മുമ്പ്

ചിതയാക്കു....!

ചിതയെരിഞ്ഞടങ്ങുമ്പോള്‍ 

സഹതപിക്കുമീ ലോകേരെ 

കാണാതിരിക്കുവാന്‍ 

എന്‍ മിഴികളെ 

 നീ

തല്ലിയുടക്കു!

മതിയെനിക്കീ  ഏകാന്തത 

      നിന്നെ  മറക്കാന്‍, 

മുതിരാതെ 

നീളട്ടെ 

ഈയവള്‍ തന്‍  ജന്മമെന്ന്

ആരോ പറയുമ്പോള്‍ 

 അയ്യോ  വേണ്ട , എന്റെ കുഞ്ഞില്ലാത്ത 

 ഈ ഭൂമിയും  ജീവിതവും  ചിതലരിച്ചുപോയ എന്റെ മാതൃത്വവും

ഇനി  നീളാതിരിക്കുവാന്‍

പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുമോ? !

പ്രണയ നോവുകള്‍

ഒരു  നിമിഷത്തിന്റെ 

തോന്നലില്‍നിന്നുതിര്‍ന്ന 

 വികാരമല്ല ,

നിന്നോടുള്ള എന്റെ പ്രണയം

ഓര്‍മ്മകള്‍ ജനിച്ചതു മുതല്‍

നീ എന്നോടോപ്പമായിരുന്നു ! 

ഒരിക്കലും അടരുവാനാവാത്ത്ത വിധം

  എന്റെ ഉള്‍പൂവില്‍

നിന്റെ ഹൃദയത്തിലെ  തേന്‍

തുള്ളികള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു !

 എന്റെ വാക്ക് കൊണ്ടോ

  വര്‍ണ്ണന കൊണ്ടോ 

നിന്നെ വരയ്ക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ല 

    നീ എന്റെ ഹൃദയം അറിയണം .......

    അത് നിനക്ക് മാത്രമായ്‌ ഇപ്പോഴും

തുടിക്കുന്നത് കാണാം !

രാപ്പകലുകളും  , വേനലും മഴയും

അറ്റു വീഴാം പക്ഷെ എനിക്ക്

നിന്നോടുള്ള

 പ്രണയം നശ്വരമാണ് ..

.ഒരിക്കല്‍ കൂടി  ഞാനിത്  നിന്നെ അറിയിക്കട്ടെ!

നേരം  സന്ധ്യയായി ......

എന്നുള്‍പൂവിലെ വിളക്ക്

കൊളുത്താന്‍  ആരുമില്ല !

  ജീവനറ്റ  മൃത ശരീരമേ , 

എന്നെ  നീ വേദനിപ്പിക്കരുത് !

  ആദ്യാവസനമായ് 

എന്റെ വാക്കുകള്‍ക്കു  നീ ചെവികോടുക്കു...

അഴുകി ജീര്‍ണ്ണിച്ച 

മനസ്സില്‍ നിന്നും  മുറിഞ്ഞു

വീഴുന്ന  വാക്കുകള്‍ 

   നിന്നെ പുണരും.

വെറുതെ വിടുക ....

ഞാന്‍  ചിറകൊടിഞ്ഞ  പൂവല്‍ കിളിയാണ് !

നിനക്ക് സ്വന്തം

ഒരു നേരംപോലുംകാണുക വയ്യ
കണ്ണീരുമ്മവെക്കും 

നിന്‍ കവിള്‍ത്തടങ്ങള്‍
എങ്ങനെ കഴിയും ?
നീ ദാനം തന്ന ഹൃദയമല്ലേ  എന്റേത് !

നിന്റെ സ്മൃതി പൂക്കളും... 

  ഈറന്‍ രാവുകളും
തേന്‍ പൊഴിഞ്ഞ സര്‍ഗ്ഗ നിമിഷങ്ങളും ...
സുതാര്യ മഞ്ഞകമ്പളമായി വീണുറങ്ങിയ
ദിനങ്ങളും ......
കഠിനമല്ലേ കാരുണ്യം ?

ചിറകില്ലാതെ  ഒടിഞ്ഞു വീഴുന്ന  

ആകാശ പറവകള്‍ ,
നിന്നരികിലേക്ക്  അണയാന്‍ 

വെമ്പുമീ  നിമിഷമേറെ!
എന്നിട്ടും  ഒരു പാല്‍ പുഞ്ചിരിയില്‍ 

ഒഴുകിയ
കണ്ണുനീര്‍  നിനക്ക് സ്വന്തം !

ഇഷ്ടം വെറുമൊരു വചനമല്ല ,

വഴിയില്‍
തടവിലാക്കും  സ്നേഹത്തിന്റെ , 

നിന്റെ സ്മ്രിതിപൂക്കള്‍ !