കാക്കനാടന്റെ സ്നേഹം !

നിന്റെ എഴുത്തും ഇടതൂര്‍ന്ന
സ്നേഹവും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ രാപ്പകലുകളും ..
ഇന്നതെനിക്ക് അടുത്ത് നീ ദൂരെ
ഏതോ നോക്കത്താ മായാലോകം
നിന്നെ മാടിവിളിച്ചുവോ?
നിന്നെ വിളിക്കാന്‍ ;
ഇനിയെനിക്കാവില്ല , നിന്റെ
വരികള്‍ മറക്കാനും .....!
ഇത്തിരി വര്‍ഷംകൊണ്ടെഴുതിയ
ഒത്തിരി പച്ചിലപടര്‍പ്പുകള്‍
നീയെനിക്കരികില്‍ ,
വിളമ്പിയില്ലേ....!
ആ തണല്‍ ചെടികളില്‍
ഞാന്‍ ഉറങ്ങാം...:
നിന്റെ പഴയ ചിരികളെ വിസ്മരിക്കാം !
ഇനിയെത്ര ചിരാതുകള്‍
ബാക്കിനിര്‍ത്തി നീ
അക്ഷരദീപം തെളിക്കാതെ
ഇനിയെന്റെ സ്മ്രിതികളില്‍
കോറിയിടും നിന്‍ ചെറു കഥകളെ
നീര്‍മിഴിപ്പീലിയില്‍ കരുതിവെക്കാം;
വിഷമില്ലാത്ത നിന്റെ സ്നേഹം
ചിരിതരുന്നൊരു ,ചിന്തിപ്പിക്കുന്നൊരു
നിന്‍ അക്ഷര പൂജകള്‍
ഇനിയുമെനിക്ക് നീ തരാതെ
പോയിനീയെങ്കിലും
നീ മറയുന്നില്ല ; ഈ ലോകം നിന്നെ മറക്കുന്നില്ല !
നിന്റെ തെളിഞ്ഞ സ്നേഹം നിറഞ്ഞു ,
കത്തും നിന്റെ അക്ഷരവിളക്കുകള്‍
ഈ കപട ലോകത്തിനെന്നു വെളിച്ചം !

പറയാന്‍ മടിച്ച പ്രണയം

നീലാകാശത്തിനുകീഴെ പൂമരം
കുടനിവര്‍ത്തുമ്പോള്‍,
നീയെന്‍ മടിയില്‍
കിടന്നെന്‍വിരല്‍ത്തുമ്പില്‍
സ്പര്‍ശിചനേരം
വയലില്‍ നിന്നൊഴുകിവന്ന
ഇളംതെന്നലിനൊപ്പം ഹൃദയവും
 ഒഴുകി  നിന്നില്‍  വീണലിഞ്ഞുവോ?

എപ്പഴും പുഞ്ചിരിക്കാന്‍ 
മടിക്കുന്ന എന്‍  മുഖം
നിന്നെ കാണുമ്പോള്‍ 
മാത്രമെന്തേ  ചിരിക്കുന്നു ?
ആത്മാവിന്‍ ചിറകില്‍ ആരുടെയോ
 തൊട്ടുരുമ്മലും
മന്ത്രധ്വനികളും  പൊഴിയുമ്പോള്‍ 
ഞാന്‍ ഏതോ  മായാലോകത്ത്
നിന്നെ തിരയുന്നുവോ?

 വിളിക്കാതെ  വിളിക്കേട്ടെന്‍
 മനം  നിന്നിലെ  നിന്നില്‍
പതിയെ പറന്നു വരുമ്പോള്‍ ,
ഒരു പുള്ളികുയിലിന്‍
പാട്ടിന്റെ  മാധുര്യം  നീയറിയുന്നുവോ?      

കുടിനീരില്ലാതെ  ഇളംവെയിലില്‍  
വാടിയ  എന്നകപൂക്കള്‍
നീയാം  മഞ്ഞുത്തുള്ളിയില്‍
അഭയമിരിക്കുമ്പോള്‍
നീയറിയുന്നുവോ  എന്റെ  വേദന ?